23. avgusta 1973. godine pljačkaši banke opasani dinamitom u Stokholmu, uzeli su četvoro ljudi za taoce. Tokom šest dana zarobljeništva, između pljačkaša i talaca razvilo se prijateljstvo koje je kasnije opisano i analizirano kao „Stokholmski sindrom“.
Stokholmski sindrom je naziv za psihološko stanje koje nastaje u situacijama u kojima dolazi do zbližavanja otmičara i talaca, odnosno žrtve i zlostavljača. Što više vremena prođe veća je mogućnost stvaranja stokholmskog sindroma, a samim tim i manja je verovatnoća povređivanja talaca.
Posle ove neuspele pljačke, psihijatar i kriminolog Nils Bejert, uveo je naziv stokholmskog sindroma. Taoci su se emotivno vezali za otmičare, pa su posle opravdavali njihove postupke nakon što su ih oslobodili. Odbili su da svedoče protiv otmičara, sakupljali su novac za njihovu odbranu, a jedna žena koja je bila među taocima verila se za jednog od pljačkaša. Kasnije, nakon suđenja, taoci su nerado govorili o otmici.
Zbližavanju mogu da doprinesu i veličina prostorije u kojoj se zajedno nalaze taoci i otmičari, ispunjavanje zahteva kojima su vlasti izašle u susret, ali i sličnost političkih stavova. Stokholmski sindrom ne nastaje u situacijama kada su taoci izolovani, kada nemaju kontakt sa otmičarima, ili kada ima nasilničkog ponašanja od strane otmičara prema taocima ili drugim licima.
Stokholmski sindrom je odbrambeni mehanizam koji se pokreće kod mnogih zarobljenika. Kada smo u nečijoj milosti ili nemilosti, nastojimo da mu ugodimo radi preživljavanja. Naša psiha se prilagođava tako da počinjemo da se saosećamo sa mučiteljem, pa čak i da ga volimo. To se ne događa samo u slučaju otmica, već i kod bilo kog oblika nasilja, posebno porodičnog…
