04. decembra 1829. godine Britanci su Indiji zabranili običaj spaljivanja udovica prilikom spaljivanje njihovih muževa na posmrtnoj ceremoniji.
Položaj žena u Indiji ni danas nije mnogo bolji. Položaj udatih žena u Indiji u muževljevoj kući, u kojoj po pravilu živi sa njegovim roditeljima, njegovom braćom i njihovim porodicama, zavisi od toga da li rađaju sinove ili ćerke. Ženskoj deci se niko ne raduje, pa se u Indiji godišnje izvrši oko pet miliona nelegalnih abortusa nad ženskim fetusima.
U mnogim delovima Indije i dalje se praktikuje ritualno samospaljivanje udovica na istoj lomači na kojoj gori telo preminulog supruga. Uprkos tome što se indijske vlasti i zakonom bore protiv ove tradicije, koja se zove SATI, ona je na žalost i danas prisutna. SATI se prvi put pominje u hindu religijskim knjigama, kada se supruga boga Šire spalila na lomači na kojoj je goreo njen suprug.
Međutim, preovladava mišljenje da SATI tradicija nije vezana za religijske običaje, nego za socijalne uslove život indijskih žena. Jedna teorija smatra da poreklo ovog rituala ima veze sa efikasnom metodom sprečavanja udovica da naslede muževljevo bogatstvo i udaju se za ljubavnike. Druga teorija je da SATI potiče od ljubomorne kraljice koja je čula da umrle kraljeve u raju čekaju hiljade lepih žena, i da je njena smrt bila prepreka rajskoj neveri supruga.
Kako god, SATI se i danas praktikuje, a porodice žena koje ga izvrše, stiču dugotrajno uvažavanje sredine u kojoj žive…
