13. septembra 1977. godine umro je Leopold Stokovski (Stokowski), američki dirigent irsko-poljskog porekla.
Najpre je postao orguljaš Crkve svetog Bartolomeja u Njujorku, a kao dirigent je prvi put nastupio u Parizu, 1908. godine. Tim nastupom je ostavio veoma dobar utisak na kritiku i javnost, što ga je jako brzo dovelo do mesta dirigenta simfonijskog orkestra u Sinsinatiju.
Dirigovao je Njujorškom filharmonijom od 1946-1950. godine, a 1962. godine osnovao je Američki simfonijski orkestar. Napisao je knjigu „Muzika za sve nas“, koja je prevedena na skoro sve svetske jezike.
Leopold je iz orkestra izvukao jedan potpuno novi zvuk, poznat pod nazivom “Stokovski zvuk“, koji se sastoji od bujnog, snažnog i bogatog zvuka gudača, koji je svojim teatralnim i gotovo neverovatno tačno proračunatim pokretima ruku pretvarao u prodoran zvuk limenih duvača, ali istovremeno ostavljajući utisak neverovatne harmonije i preciznosti.
Posle 1929. godine je dirigovao bez palice, pa je takav način dirigovanja uz široke pokrete ostao sinonim za Stokovskog. Pri nastupima je želeo da istakne svoju figuru, pa je tražio izdignute podijume za dirigenta i eksperimentisao sa osvetljenjem, kako bi izrazio svoju senku na zidovima i time ostavljao što dublji utisak.
Leopold Stokovski je bio prvi dirigent koji je počeo da masovno osvaja medije. Sa njim profesija dirigenta stiče popularnost, uzvišenost i poželjnost, što će do vrhunca dovesti Herbert fon Karajan. Tako se Stokovski pojavio u nekoliko filmova, čak nastupio i u animiranom filmu koji je radio Volt Dizni („Fantazija“). Takva medijska popularnost, “Stokovski zvuk“ koji je stvorio, i legenda koju je težio da napravi oko svog života, doneli su Stokovskom slavu. Kako je većinu svog radnog veka proveo u Sjedinjenim Američkim Državama, to je bio američki način promovisanja svojih umetnika, i njihov način konkurisanja staroj Evropi i njenim vrednostima…
