01. avgusta 1774. godine britanski hemičar Džozef Prisli i švedski hemičar Karl Vilhelm Šele, otkrili su kiseonik.
Primetili su da se pri zagrevanju oksida žive izdvaja gas koji podržava gorenje više nego vazduh.
2 HgO (s) → 2Hg (l) + O2 (g)
Francuski osnivač moderne hemije, Antoan Loren de Lavoazje, nazvao ga je oksigen. Kiseonik (O, latinski oxygenium) ima široku primenu:
– u procesu sagorevanja radi postizanja viših temperatura
– u metaloprerađivačkoj industriji i metalurgiji za sečenje i zavarivanje u tehnološkim procesima
– u ostalim primenama (medicina, biološke nauke, prehrambena industrija (kao aditiv E948), naučnotehnička istraživanja)
Upotreba kiseonika pod pritiskom i upotreba tečnog kiseonika podležu posebnim propisima i merama zaštite. U industriji se dobija se rektifikacijom tečnog vazduha na temperaturi ispod -185°C
Najčešće se isporučuje u čeličnim sudovima – bocama, pod pritiskom od 150 bara. Boce su pojedinačne ili u baterijama – paletama sa zajedničkim ventilom za punjenje i pražnjenje, u baterijama sudova – boca trajno ugrađenim na transportno vozilo ili u tečnom agregatnom stanju specijalnim transportnim vozilima do rezervoara korisnika kiseonika.